Een traan en een lach

Met tranen in mijn ogen schrijf ik vandaag mijn blog. Een lach en een traan liggen zo dichtbij elkaar.

Vanochtend was het de tweede weegsessie van de kleine hummels. Ik zag dat één kitten apart lag van de rest, dacht nog van goh waarom lig jij daar nu helemaal alleen. Toen ik het oppakte en er totaal geen reactie kwam, schoot direct door mijn hoofd dat de kleine overleden was en nog niet eens zo lang geleden want hij was wel wat kouder maar nog niet helemaal verstijft.

Vol ongeloof zat ik bij de werpkist, Puk was ondertussen begonnen aan haar ontbijt. Ze had er totaal niets mee. Heb daarom het kitten maar even apart gelegd en ben de andere kleintjes gaan wegen. Daar kwam nog genoeg geluid uit maar hou ze toch maar even scherp in de gaten.

Wat later heb ik het kleintje even goed bekeken, misschien met een afwijking geboren? Maar helemaal niets te zien. Het vermoeden is dan ook dat deze kleine man vlak na de geboorte wat vruchtwater heeft binnengekregen.

Straks als Martien thuis is, wil ik hem begraven in de tuin. In de buurt van Valeria, het zusje van Puk. Want ondanks zijn hele jonge leeftijd, maar 1,5dg oud was het toch een huisgenootje voor ons. Lief klein manneke RIP.