Wat een dagje wat het vandaag zeg. Rond een uurtje of half 11 belde mijn zus op. Verdi was ontsnapt en ze konden hem niet vinden. Dus ik met eten (had runderhart uit de vriezer gehaald) richting mijn ouders. Maar helaas geen Verdi te bekennen. Dan maar de hele wijk afspeuren, waar is ie voor het laatst gezien en dan vanuit daar zoeken. Maar helemaal niets. Tot op een gegeven moment ik moedeloos de straat bij mijn ouders weer inloop. Ik zie Verdi in een voortuin zitten, heel rustig en totaal geen beweging. Ik loop heel rustig naar hem toe ondertussen het bakje met runderhart openend. Normaal reageert hij altijd maar nu niet. Is ook niet vreemd want hij was bang weggerend vanwege een bezemwagen die door de straat heen reed. In ieder geval reageerde hij wel toen ik het vlees richting hem hield. Hij kwam rustig mijn kant op en ik??? Ik heb hem snel gepakt en vastgehouden om hem nooit meer los te laten. Oh de knul was zo blij, hij begon helemaal te trillen en ik heb hem alleen maar lopen knuffelen en met hem lopen praten. Wat was ik blij. Verdi heeft tenslotte een speciaal plekje bij mij. Als grote broer van Puk maar ook als mijn eerste flessenkind. Hij had de eerste week wat opstart problemen toen hij klein was dus heb ik hem geflest. Na een weekje pakte hij het zelf weer helemaal op en is nu een grote aby-knul geworden die naar mijn ouders is gegaan.